Seguidores

Vistas de página en total

sábado, 20 de julio de 2013

Capítulo 5: Siete músculos protegen al corazón.

<<El amor es una puta mierda>> o al menos siempre se piensa eso justo cuando alguien que te importa demasiado desaparece cuando no quieres que lo haga. Y ella no era menos. Él se había ido. Para siempre. Y nunca volverá. Aunque ahora mismo sea lo que más desea.

En el momento en el que alguien se va para siempre sientes como si nunca más pudieras levantar cabeza. Y duele como nunca. Porque hasta ese momento te sentías invencible. Y se va y te conviertes en la persona más vulnerable del mundo. Casi tanto que estás a una sola jugada de que te hagan jaque-mate. Y tú te sientes un peón de esos que matan en los primeros movimientos y no le importa a nadie quitar del tablero.

Y así es el amor, piensa. Es que te maten una y otra vez y tú volver a pedir la revancha. Y él había venido a hacerle jaque-mate tantas veces como había querido. Que si eran siete músculos los que protegían al corazón, ya le había desgarrado los siete y el cabrón seguía latiendo. Muerto de frío, pero seguía latiendo. Y a lo mejor las capas de músculo se recomponen con el tiempo. Quizás. Y ojalá.

Pero lo que sí que tenía claro es que le dejaría cicatriz, por muy superficial que fuera la herida. Y que él había llegado para algo. Para ser su pasado. Que el pasado nunca deja de ser pasado y el presente y el futuro sí que dejan de ser presente y futuro para convertirse también en pasado. Y hay amores que matan, y hay los que matan por amor.


Y el problema está cuando vives un amor que mata y también estás dispuesto a matar por amor.

8 comentarios:

  1. Jodidamente precioso!

    ResponderEliminar
  2. No hay palabras. Precioso de verdad

    ResponderEliminar
  3. Jo, es tan bonito como describes estos sentimientos... es perfecto. Te admiro.

    ResponderEliminar
  4. Aquest es meravellos, en els altres la veritat es que m´he quedat decepciona perque esperae molt més, pero bé, tot perfecte.
    I percet, el llibre per a quan?

    ResponderEliminar
  5. Perfecto, escribes... increíble, y aunque nosotras no lleguemos a tanto... ¿querrías pasarte por nuestro pequeño rincón? Te seguimos desde ya , cuatro besitos ^^
    http://cuatroestrellaas.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar
  6. Eres un apasada, ni se te ocurra dejar de escribir nunca.

    ResponderEliminar
  7. Supongo que habrás tenido muchos de estos comentarios. Solo soy una seguidora tuya, una mas, otra niñata de 14 años enamorada¿Y que mas da? Si sentir podemos todos.
    Aun estoy esperando tu libro, me encanta lo que escribes, es increíble como puedes llegar tan adentro con sentimientos mas abstractos que tú.
    Cuando a veces te preguntas a ti mismo si eres tú o es que tienes otra idea del amor. Cuando te das cuenta de que te encantaba ser su puto martes trece, y sus ojos color café.
    Así que sigo esperando mas versos rotos que me saben, como tú. Hace un tiempo dejé escribir, y tenía tantas cosas que decir que al final no decía nada, y entonces te leía y cada vez que necesitaba un 'Salvame' ahí estaban los versos que hacían falta.
    Nunca dejes de hacer lo que haces, para salvarme a mi y a todos.
    PD: Una fan tuya, mordisquitos.

    ResponderEliminar